به یاد عماد خراسانی
دو غزل از حسن گلبانگ خراسانی

تضمين غزلی ازعمــــاد خراسانی
توسّط سيّد حسن گلبانگ خراسانی

پيوند با عمـــــــــــاد

پيوند گسستم من، با هر كه نشســـــــــــتم من
پيوند عمـــــــــــــــادم را، نا ديده ببستم من
ای ساقی خمّارم، پيمانه شكستــــــــــــــــم من
اكنون كه دگر اينسان، از جام تو مستـم من

"مستم من و مستم من شيدای الستــــــم من
تا نيست شدم در تو هستم من و هستم من"

امروز چو من بيــــــدل، آشفته رويت نيســـت
بی ياد تو حاشـــــــا من، يكدم نتوانم زيست
بگذشته سراز پايی، در راه تو جز من كيست؟
آنرا كه مرادی تو، فكر سر و پايش چيست؟

"بی پا و سری عيبی، در عالم رندی نيست
هان بی سر و پايانرا پايم من و دســـتم من"

گر بلبل دستــــانم، ور مست و غزلخـــــــوانم
برهر گل بستــــــــانم، من نام تو می خوانم
از گردش دورانم، خرسندم و خنـــــــــــــــدانم
صـيــــــــّاد دل و جانم، از دام نه بِرْهـــــانم

"تا مرغ تو شد جانم تا وصف تو افغانم
از دام جهان يكسر رستم من و رستم من"

با عشق تو در مستی، رَستم ز غم هستــــــــی
بی خويشتنم باری، وقتی به برم هستــــــــــی
پيوسته به دامانت، آويختـــــــــــــــــه ام دستی
هر چند بر اين بيدل، چندی است كه در بستی

"صد شكر كه پيوستی، بر بستی و نگسستی
صد بار اگر غافل سر رشته گسستــــم من"

بر تارك جان من، نام تو شده افســــــــــــــــر
نام تو همی خوانند، جان و دل من يكســـــــــر
در دوری روی تو، من مانده به چشــــــــم تر
پيوسته به ياد تو، جامی است مــــــــــرا در بر

"تاوان مكنم ایجان ازسبحه و ازساغر
كاينرا نگسسم من وانرا نشكستم من"

هر شب ز غم هجرت، می سوزم و می سازم
وين حســــــــــرت روی تو، پيداست ز آوازم
تا چند بگويم من، از غصّــــــــــه و از رازم؟
تاچند بگريم من، وين قصّـــــــــــــه بپردازم؟

"بگذار كه تاچون روز حائل فتد از رازم
خورشيد پرستم من، خورشيد پرستم من"

در راه وصـــــــــــال تو، با كوشش وچالاكی
با ياد تو ره پــــــــــــويم، با جنبش و بی باكی
ای كعبه آمالم! وی مظهر دلپــــــــــــــــــاكی!
می گريم ومی گويم، با ناله غمنـــــــــــــــاكی

"نی آدمم و خاكی نی پاكــــــم و افلاكی
نی ناری و نی نوری چيز دگرستم من"

"گلبانگ" خراسانم، با توشــــــــــــــه و زاد تو
بنهـــــــــــــــــاده ام از اوّل، اين دل به وداد تو
هر چند نگرديده، گردون به مـــــــــــــــراد تو
آسوده دلم باری، زين نغمــــــــــــــــــــه شاد تو

"خوش گفت عمــــــــاد تو مست از می ياد تو
مستم من و مستم من شيدای الســــــــــتم من"
سیّدحسن گلبانگ خراسانی
مشهـــــــــــــــــــــد ۱۳۵۳
____________________________________________________

استقبال از غزل عمــــــــــاد خراسانی، به لهجه مشهدی، با عنوان "زندگی" و با مطلع:
"راستی ای بلبله امشب ديگه محشر مكنه
ای دفه ی چندمه امشب موژمه تر مكنه"

تابِ تب
اَتيش توُ ِدرَه جونمُ ره خَكِسـتر مِكِنـــــــــــــه
بره ی يك قُلُپ اُو، دلم چی پرپر مِكِنـــــــه
خسته و گيج و پكر اُفتِدُم ای كنج خَنَـــــــــــه
ونگ ونگ سَرُمْ آخر گوشامه كر مكنـــــه
قوم و خويشا ميَن از در به عيـــــادت بَرِ مو
همی احوال پرسيا حالمه بدتر مكنـــــــــــه
تنُم از اتيش توُ گر مگيره مثل ُتنُـــــــــــــــــر
عرق سرده مگی جون موره ترمكنـــــــــه
مِبينُم يك غول بی شاخ و دُم از در مـــــِرِسه
ميه يَكراس دو تا چشمای موره در مكـنـــه
مثل برق از جا مِپّرُم به هوا جغ مِــــــــــِزنُم
ا مّا حرفای موره كِی كسِه باور مكنــــــــه
پندری سيل سياهِ ميه َازكوه بلنــــــــــــــــــد
مِزنه واز خَنَمِه بی در و پيكر مكنـــــــــــه
باد پاييــــــز با سر انگوشتای نرم و نازكش
دِره كم كم گل عمر موره پرپر مكنــــــــه
شبا تا صُب نمخوابم از غم و غصّــه و درد
دل وامُنده هوای رخ دلبر مكنـــــــــــــــــه
خبر اَمِدنش امَد عماد امّا خــــــــــــــــــودش
نِمدنُم از چيه واز هی دير ودير تر مكنـــه
آخ عماد جان! مِدِنُم وقتكه ما تنها بشِــــــــــم
دل وامُنده برَت واز خودشه خر مكنـــــــه
مِدِنُم وقتكه واز پا بذری توی خَنـَـــــــــــــــم
گل رويت خَنَمِه زينت و زيور مكنــــــــــه
ای غزل رِه مِثِه استاد خودُم مشتی عمــــــاد
گفتم، امّا موره با او كسِه همسر مكنـــــــه؟
گيرُمم مثل عمــاد جان بگه "گلبانگ"، دِشی
نه گِمون كِنی بزو خودشه برابر مكنــــــــه
"مش عماد حالش اگه خوب بَشه شِر بد نِمِگه
نه كه شر بد نِمِگه، خوب چيه؟ محشر مكنه"
سیّد حسن گلبانگ خراسانی
مشهــــــــــــــــــــــد ۱۳۵۶