زنده یاد مجید یوسفی بختیاری، شاعری از نسل دلسوخته گان سال های استبداد شاهی و شیخی، چند سال پیش در اوج ناباوری، همرزمان و دوستان خویش را برای همیشه ترک کرد. او که از میهنش تنها دلی سوخته و تنی رنج کشیده از زندان های شاه و شیخ را با خود همراه داشت، در زمستانی سرد، بدون این که به دیدار دوباره میهنی که همه عشقش بود، موفق شود، در گوتنبرگ سوئد جهان پر از درد و رنج ما را ترک گفت و در حسرت دیدار میهن، به ابدیت پیوست. شعر زیر که زبان حال همه عاشقان ایران است و او در آن عشق و علاقه خویش به سرزمین اهورایی-علوی خود را با تمامی توانایی های ادبی اش به تصویر می کشد، بهانه یادی از این شاعر افتاده و بی ادعا، اما صمیمی است. یادش گرامی باد!


دارم سری سپرده به سودای ميهنم

گنجينه ای ز عشق و شور و ز رؤيای ميهنم

فرياد می زنم ز سينه آتش گرفته ام

در گريه ها و هق هق و هوهای ميهنم

با دستهای زخمی و پای پر آبله

خيزان ، فتان دوم همه تا پای ميهنم

جان من و هزار چو من بی بهاتر است

از ذره ای ز خاک پاک و مصفای ميهنم

دل مرغ عاشقی است که پر می زند مدام

در انتظار ديدن رخ زيبای ميهنم

حلقوم من پر است ز آواز عاشقی

در شور و شوق باغ دل آرای ميهنم

صد بوسه می زند لب دلدادگان عشق

بر نازک به خون نشسته لبهای ميهنم

هرگز نمی رود زخاطر من يادگار دوست

در لحظه وداع خاک فريبای ميهنم

درچشم من هزار نقش فروزنده زنده است

از روشنای صبح و جلوه شبهای ميهنم

خواهد رسد بهار پر از گرمی و نشاط

آرد بسر غم سياهی و سرمای ميهنم

خواهد رسد به گوش غزل های شادمان

از مرغکان ناز و عاشق صحرای ميهنم

آيد بهار و دشت پر از رنگ و بو شود

از سوسن و بنفشه و شهلای ميهنم

اين دور هجر می گذرد، وصل می رسد

صد بوسه می زنم به پيکر رعنای ميهنم